Πριν 10 χρόνια σ’ένα πάρτυ γνωριστήκαμε
αλλά ούτε μία στιγμή δεν κοιταχθήκαμε.
Μία εβδομάδα μετά στο σπίτι σου συναντηθήκαμε
και σ΄ένα κόκκινο καναπέ πρωτο-ονειρευτήκαμε.
Είπα μέσα μου ότι την ζωή μας θα μοιραστούμε
και όλη την νύχτα για πρώτη φορά ένα κοινό δρόμο θα βρούμε.
Ένα καλοκαιρινό βράδυ ενωθήκαμε
και στου έρωτα την ζάλη παρασυρθήκαμε.
Νομίσαμε ότι ήταν μονάχα ένας έρωτας καλοκαιρινός,
και όταν μου είπες αντίο, ένα τσιγάρο μου έκανε παρέα και ο “ Μανωλιός “.
Οι μοίρες μας συνδέθηκαν σε μία Αθήνα γκρίζα, χειμωνιάτικη και παγερή,
και ο έρωτας μας άνθισε σε μίας εργατικής πολυκατοικίας γκαρσονιέρα μικροσκοπική.
Ο καιρός κύλισε και τις ημέρες και τις νύχτες αποφασίσαμε να μοιραστούμε,
στον Νέο Κόσμο μία γωνίτσα, την κάθε διαφορά να απαλλαγούμε.
Κάναμε όνειρα για ένα παιδί,
παλέψαμε χρόνια για εκείνη την στιγμή.
Ξοδέψαμε όλα μας τα λεφτά,
χύσαμε δακρυά πικρά.
Ήταν η πρώτη φορά που πάλεψα τόσο σκληρά.
Ήταν η πρώτη φορά που σε κράταγα τόσο σφιχτά.
Θυμάσαι την συναυλία του Κότσιρα που σου έλεγα θα έρθει, πίστεψέ το…
Σε κοίταγα στα μάτια, σου ψιθύριζα το όνειρό μας, ζωντανό κρατησέ το.
Και έφθασε μία ημέρα, η πριγκιπισσά μας η μικρή
και δεν χορταίναμε την ευτυχία μας την ατελειωτή
Ο χρόνος περνάει…
Και η καθημερινότητα μας χτυπάει..
αλλά η αγκαλιά μας η νυχτερινή
την αγάπη μας σφυρηλατεί.
Κάνουμε έρωτα σαν να είναι η πρώτη φορά
Φιλιόμαστε σαν να είναι η τελευταία μας βραδυά.
Μου λένε η γυναίκα μου.
Απαντώ η συντροφός μου.
Ταξιδεύουμε στης ζωής μας την δίνη
Δεν υπολογίζουμε τίποτα, μόνο την αγάπη μας που θα μείνει.
Λεπτά, ημέρες, χρόνια να περνάνε,
και στην σφιχτή μας αγκαλιά να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε.
Είσαι το λουλούδι μου που άνθισε, ανθίζει και θα ανθίσει
και την πόρτα της ζωής μου έχει χτυπήσει.
ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΟΥΜΕ
