Όχι δεν είμαστε θαυμαστές του Σταύρου του Θεοδωράκη, ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή αυτό …
Είμαστε μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, και ονειρεύομαστε …
Γιατί αυτή η εκπομπή, όπως όλο το εγχείρημα του enforadio, είναι ένα όνειρο που ξεκίνησε (στην διάρκεια μίας μάζωξης της παρέας του enfogr στην θρυλική πλέον “ Γωγώ “ ) μήνες πριν και ευελπιστούμε να συνεχιστεί για πολύ περισσότερο…
Μ’ ένα σακίδιο θα ξεκινήσουμε για τόπους μακρινούς με την ίδια τρελλή και παλαβή διάθεση όπως όταν ταξιδεύαμε πιτσιρικάδες πάνω σ’ένα παπί με ένα σακίδιο και ένα sleeping bag.
Κάθε ταξίδι/εκπομπή θα είναι σαν ένα βιβλίο…
Εμείς θα το αναποδογυρίσουμε θα κόψουμε τις φωτογραφίες, θα κάνουμε κολάζ μουσικής και συναισθημάτων…
Συναισθημάτων που θα μας αφυπνίσουν, θα σας “ κλείσουν το μάτι “ και θα αποτινάξουν την γκρίζα καθημερινότητα.
Νότες από κάθε πλευρά της υδρογείου θα αποτελέσουν τους γλάρους μας καθώς θα διασχίζουμε τους ωκεανούς από την μία ήπειρο στην άλλη …
Τα υπόλοιπα στις 20.00 σήμερα ( και κάθε Πέμπτη ) στην συχνότητα του enforadio.gr …
Ο χρόνος κυλάει… 2014… 2015.
Οι άνθρωποι φεύγουν… και κάποιο αφήνουν το στίγμα τους, κάποιοι όχι…
Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν:
Στις παγερές γωνιές των δρόμων, σε χαρτόκουτα κάτω από γέφυρες, σε αφιλόξενους ξενώνες ξεχασμένοι…
Σε κελιά γκρίζα χωρίς παράθυρα, στοιβαγμένοι προς σωφρονισμό, με τον απανθρωπισμό τους σερβιρισμένο σε 3 γεύματα…
Σε διαμερίσματα χωρίς θέρμανση, σε κλουβιά τσιμεντένια χωρίς χρώματα, εγκαταλελειμένοι συναισθηματικά.
Αλλά και αυτοί που είναι εγκλωβισμένοι σε φυλακές του μυαλού τους με το άγχος της καθημερινότητας, της επιβίωσης, που κοιμούνται και ξυπνάνε χωρίς όνειρα αλλά μόνο με εφιάλτες…
Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν…
Όχι μόνο στις γιορτές.
Όχι μόνο στις εκλογές.
Καθημερινά…
Για χρόνια…
Με τα χαμόγελο στα χείλη, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί το αισθάνονται…
Που ονειρεύονται, που ελπίζουν, που αντιστέκονται.
Που προσφέρουν όχι γιατί τους περισσεύουν αλλά από το υστέρημμά τους στην κυριολεξία.
Άνθρωποι, σαν όλους, που απογοητεύονται, που πιέζονται, που πονάνε, που δακρύζουν.
Που κάνουν λάθη, που πληγώνονται, που ματώνουν αλλά συνεχίζουν.
Έχουν ψυχή και την προσφέρουν.
Έχουν ζωή και την μοιράζονται.
Έχουν δύναμη και την μεταγγίζουν.
Έχουν χαμόγελο και το μεταδίδουν.
Είχα τη τύχη και συνάντησα κάποιους τέτοιους ανθρώπους.
Τους ακόλουθησα κρύες νύχτες σε μέρη που αναρωτιέσαι αν υπάρχει Θεός, που βλαστημάς από απόγνωση για τον ανθρώπινο πόνο που συναντάς.
Με οδήγησανε σε κελιά φυλακών, που τα ματάκια από 3χρονα παιδάκια σε κοιτάνε με απορία για την αγκαλιά και το χαμόγελο που τους προσφέρεις.
Κάναμε γενέθλια σε πλατεία, Χριστούγεννα στον δρόμο…
Η θύμησή μου πάει στον κυρ-Ανδρέα, στην κυρά Σοσό που φύγανε για το μακρινό ταξίδι μόνοι τους ένα βράδυ.
Πολλές φορές δεν μπόρεσα να τους ακολουθήσω, να προσφέρω όσο θα ήθελα.
Πολύ σημαντικό ήταν όμως ότι με ακολούθησε η οικογένειά μου σε αυτό το οδοιπορικό, και κατάλαβε και συνειδητοποίησε.
Και η σύντροφός μου που με άντεξε και με στήριξε ολόψυχα.
Και η 3χρονη κόρη μου που με έκανε περήφανο όταν μοιράστηκε τα παιχνίδια της, όταν έπαιξε με τα άλλα παιδάκια στο δρόμο, όταν με βοήθησε να ετοίμασω τα δωράκια μίας γιορτούλας.
Είμαι πιεσμένος.
Είμαι αγχωμένος.
Αλλά πρέπει να παλέψω.
Να αντισταθώ.
Να αντιδράσω.
