Δύο γραμμές στο διαδίκτυο ....
Για έναν άστεγο...
Για τον θάνατό του ...
Who gives a fuck , anyway...θα μου πείτε... " δεν είναι πρώτος αλλά ούτε και ο τελευταίος... που λόγω κρίσης αυτοκτόνησε..."
Αλλά για τον Νίκο ( ναι , αυτό ήταν το όνομά του ) ήταν το τέλος της διαδρομής ...και εδώ δεν υπάρχει restart...
Τον είχα συναντήσει ...ως άνθρωπο , του είχα μοιράσει κάποια βράδυα ζεστή σοκολάτα...ένα τσιγάρο.....είχαμε ανταλλάξει 2 κουβέντες ...
Ως άνθρωπο προς άνθρωπο ...όχι ως άστεγο...
Ποτέ δεν τον ρώτησα τίποτα...ποτέ δεν μου ζήτησε τίποτε...
Σεβασμός και αξιοπρέπεια...
Δεν μπορώ αυτή την στιγμή να ανασύρω από την μνήμη μου το πρόσωπό του...συγγνώμη Νίκο...
Παρασκευή πρωί στις 10.00 , ανέβηκε στον τέταρτο όροφο του ξενοδοχείου που τον φιλοξενούσε ..έκανε τον σταυρό του και ...πήδηξε...
Παρασκευή μεσημέρι είδα την είδηση στο διαδίκτυο...ζητήσαμε την άδεια από τους " συνοδοιπόρους " του στο ξενοδοχείο και το βράδυ είμασταν εκεί...
Χωρίς λόγια...χωρίς δάκρυα ...να προσπαθούμε να ξεκολήσσουμε το βλέμμα μας από τις κηλίδες στο οδόστρωμα...
Ένιωσα ανήμπορος...απογοητευμένος με τον εαυτό μου...οργισμένος με τον κόσμο...
Who gives a fuck...anyway...
O Νίκος ήταν επιχειρηματίας ...η κρίση τον χτύπησε ....η αδιαφορία του κόσμου τον γονάτισε...
Μιλάμε ( και δικαίως ) πολύ αυτές τις ημέρες με την επέτειο της δολοφονίας ενός άλλου νέου , του Παύλου του Φύσσα , για ιδέες , ιδεολογίες & ιδανικά αλλά δυστυχώς ξεχνάμε τους ανθρώπους ...
Οι άνθρωποι όμως κάνουν τις ιδέες...οι άνθρωποι κυνηγάνε τα όνειρα...όπως τα όνειρα που θρυμματίστηκαν στο κράσπεδο από την πτώση τους από τον τέταρτο όροφο ενός ξεχασμένου ξενοδοχείου...
SENZA CASA - Χωρίς κατοικία
SENZA SPERANZA -Xωρίς ελπίδα
Την κατοικία δεν μπορώ να την προσφέρω....αλλά την ελπίδα ναι ...την αξιοπρέπεια και το σεβασμό ναι ...
Γιατί ο Νίκος είναι σαν τον Κίμωνα , σαν τον Χρήστο , σαν τον Άγγελο , σαν τον Παύλο, σαν τον Ηλία ...
Ένας άνθρωπος που αγάπησε και αγαπήθηκε ...
Ένας άνθρωπος που έκανε όνειρα ...
Ένας άνθρωπος που αγωνίστηκε ...
Τον Νίκο δεν θα τον ξεχάσω ποτέ και θα συνεχίσω την δικιά μου μάχη με τους ανεμομύλους...γιατί κάποτε θα έχουν αρκετό αέρα να γυρίσουν...
Αν σας άγγιξαν ή σας προβλημάτισαν οι παραπάνω γραμμές...την επόμενη φορά που θα συναντήσετε έναν συνάνθρωπο σας ( π.χ αύριο την ώρα που θα τρέχετε να πάτε στην δουλειά σας ) ο οποίος βρίσκετε σε μία δύσκολη στιγμή ...κοντοσταθείτε 2 λεπτά και πείτε μία καλημέρα , ειλικρινή , από την καρδιά σας ...
RIP Νίκο
